සංසාරයේ පැතූ ලෙසින්

සංසාරයේ හැටි
අපව වෙන්කල
දෛවයක සරදම
ඇයිද මේ තනිකල
නිහඬ නෙතු යා කල
දිනෙක අප හමුවුන
අහඹුවක අරුමය
ඇයිද හද යාකල
කෙලෙස අද දුරකද
ගතින් සිත වෙන් කරන
නැතිද නුඹේ සිත තාම
දන්නෙ මගෙ ආදරය
කඳුල හිමි නෙතු අගට
වන්න වියලන කතර
වියලාපු හදට නුඹ
වන්න ආදර වැස්ස
සත්තකයි දිනෙක මතු
එක්වේවි මා එක්ක
සංසාරගත බැඳුම
සපත කර මුළු ලොවට

නුඹ එක්ක.....

වෙසක් පෝය දා හවසට
ඔයත් එක්ක හනි හනිකට
ගමේ පන්සලේ මළුවට
හිතෙනව මට ඇවිදින්නට

අරන් ගියපු මල් දහයම
පූජ කලා අපි බුදුන්ට
එකට ඉඳන් පැතුවේ අපි
නිවන් දකින්නට මතුවට

එළිය බෙදන පහන් වැටේ
ඇවිද ගිහින් මළුව වටේ
පත්තු කරපු පහන් දෙකේ
එළිය පේනවාද නඟේ

වැටිලා හඳ එලිය නුඹේ
එක්වුනාම සිනා මුවේ
එලියයි මට වෙනද වගේ
නොවෙයි පිරිල සතුට හිතේ

කඳුකරය

මිහිඳුම පිරුණු කඳුකරයක ඇති වරුණ
කඩා හැලෙන දිය ඇල්ලේ ඇති මහිම
තුරුගොමු වලින් පිරුණාමයි එහි අගය
බලන්න වටිනවා උඩරට කඳුකරය

කුරුල්ලන්ගේ කිචිබිචිය
හමන සුලඟෙ ගුමුගුමුව
දිය ඇල්ලේ හඬ සමඟ
බිඳ දමනවා නිහඬ බව

මිහිඳුම් සේල පැලඳූවා සේමය
තුරු ගොමු වර්ණවත් කරනා බව සැබව
මොවුන් එක්ක කරනාවූ මෙහෙය
සොයා බැළුවොතින් නම් ඔබ අගනේය

සිරිලක දිනවමු

තිස් දවසෙන් එක් දවසක්
පන්සල් ආවට ගියාට
කරපු කියපු හැම පවක්ම
කමාවේවි හිතනවාද

ජීවත් වෙන හැම දවසෙම
අවදිවෙලා හිතන මුල්ම
සිතිවිල්ලට ඉඩක් දෙන්න
පව් කරන්නේ නෑ අද මම

හිතල කරයි නම් අද සිට
අපේ රටේ හැම දෙනාම
දිනයි නේද මුළු ලොකෙම
පුංචි අපේ මේ සිරිලක

වැරදුනු වාසිටිය

දහසක් පැතුම් කැටිකරගෙන ආව තැන
දහසක් දෙනා හමුවන මේ සොඳුරු තැන
දහසක් වෙර දරා දිනුවා සියළු දෙය
දිනුමට දෙයක් නැතිවේවිද මෙතැන මට

සුතුටු සිතින් ජීවත් වන සියළු තැන
පළමු දිනේ අපහසු වූවා නේද
අනාගාතේ හොඳ වේවා පතාගෙන
භාර ගනිමු මේ ලැබෙනා සියළු දුක

දුවගෙන ඇවිත් කියනව බයවෙන වචන
නපුරු වගේ පෙනෙනව මේ සියළු දෙන
එහෙම මවල පෙන්වල දෙන ඔබ සැවොම
කවුරුත් එකවගේ නිති බව දන්නවද

වචන කියල පෙනෙනා මේ සියළු දෙය
ඔවදන් බවක් හැඟෙනව හිතුවොත් අපම
ලස්සන වෙන්න නම් අපගේ හෙට දවස
භාර ගනිමු මේ ඔවදන් හිස් මුදුන

කවි ලියද්දි.....

හිත් බැඳි කවි පිටු           අතරේ
තනිවෙල වගේ වැලි        කතරේ
අමතක නෑ සිප්               සතරේ
ලියන අතරේ කවි            මිතුරේ

අඳුර වැටුනු පසු               නිවසේ
ලියැවෙනවා කවි              රිසිසේ
සිතිවිලි ගලනව                අඳුරේ
රල බිඳෙනව වගේ           සයුරේ

මං මුලා කල නුඹෙ           සිතේ
මගේ ගැන මතකය           ඇතේ
පල කරපු පදවැල්             පොතේ
සතර පෙල ඇත නුඹෙ       නෙතේ

ආදරෙයි මම ආදරෙද        නුඹ
කීව මතකද දොතොල සිඹ නුඹ
අතැර ගියමුත් මාව අද      නුඹ
සත්තකයි මගේ ජීවිතේ     නුඹ

අපි අපේ නොවන නිසා

කවි කොලේ      පුරවලා
ලිව්ව පදවැල්     නිසා
නුඹේ සිත         හඬවලා
මටම තව ලං     කලා

නුඹේ පෙම් බර   නිසා
මාව එහි            එල්ලලා
පෙම් සයුරේ       ගිල්ලලා
නුඹ මගෙන් දුර  ගියා

ගතින් අප දුර      නිසා
සිතින් තව ලඟ    නිසා
කවුරුවත් නැති   නිසා
අපි ආයෙ ලං     වෙලා

කාගෙවත් සැප     තකා
අපි අපට බොරු   කලා
දැන් ඒව             තේරිලා
ලංවෙන්න          හදනවා

කල වැරදි වැඩ     නිසා
සදහටම වෙන්     කලා
ලංවෙන්න හැදු    නිසා
දුක අපට හිමි      වෙලා

අම්මේ

අම්මේ

මට මතකයි ඒ කාලේ

මම පුංචි කාලේ

මගේ අතින් අල්ලන්

ඉස්කොලේ ගිය හැටි

අසනීප වුනාම

බෙහෙත් කල හැටි

හැමදේම ජයගන්න

කියාදුන්න හැටි

ඒත් අද

ඈතටම වෙලා හිටියත්

තාමත් ඒ මතකයන් තියෙනවා

හැම ප්‍රශ්ණෙදිම

දුවගෙන ගෙදර එන්න හිතුනත්

අමාරුවෙන් හිත වෙනස් කරන්

මම දුරම ඉන්නවා

ඒ

කවදාම හරි දවසක

තනියම

ඔක්කෝම ප්‍රශ්ණ වලට

මුහුණදෙන්න වෙන බව දන්න නිසා

ඒත් ලඟදීම මම දුවගෙන එනවා ගෙදර

අම්මා එක්ක සතුටින් ඉන්න

ඇත්තමද......

කඳුළු දුටුවා නුඹේ නෙතු අග‍
දුකින් සැලුනා මගේ හදවත
අමතකව ගිය නුඹේ මතකය
යලිත් පිරිලා මගේ මතකයෙ

කඳුළු අමතක කලත් ඒ දින
තවම හඬනව සැඟවිලා සිත
නුඹේ මතකය ඇවිත් සිතලඟ
කඳුළු පුරවල මගේ නෙතු අග

ඇසට නොපෙනෙන දුරක ඉඳගෙන
පෙම් කරනවා අපිම අපටම
කවුරුවත් නොදැනීම ඒ ගැන
ලංවෙලා යලි යලිත් අපටම

ඇත්තමයි ලංවෙලා මේ මට
කුමන සැපතද ලැබුනේ නුඹ හට

වරෙක හැරගොස් යලිත් එන්නට
මොකක් දැක්කද මගේ ලඟ නුඹ

වටහ ගන්නට බැහැනේ මේ මට
ඇත්තටම නුඹ ආදරෙද මට
පවසන්න මට ඇත්ත දේ නුඹ
දන්නේ නුඹ පමනක් නිසාවම