නුඹට කී රහස

සඳ හැකිනම් කියාපන්

මං කීව රහස

සඳ එලිය විදියට ගිහින්

රහසින්ම ඇයට...

ඇය දන්නවා ඇයට වග...

පණිවිඩය..

ඒත් නෑසුනා සේ ඉඳීවි...

නමුත්, අසා ඉඳපන්

ඇගේ හදවත හෙමින් කොඳුරාවි

මා කී දෙයම රහසක් ලෙසට..

තද කර හිඳීවි හිතේම

ඒ අපූරු රහස

වචන....

වචන,

මිනිස්සු අඬවනව

ඒ වචනම

මිනිස්සු මරවනව

සමහර තැනක

මරව මරව ජීවත් කරවනව

ඒ වචන වලටම පුලුවන්

මැරෙන නොමැරෙන

ජීවිතයක් ජීවත් කරවන්න

අඬන මිනිස්සු හිනස්සන්න

එකම එක වචනයකින්

ජීවිතේම රිදවන්න

නොහිතාම කීවත්

සමහර කෙනෙක්ගෙ

හදවත පතුලේම රිද්දන

හරිම පුදුමයි මේ වචන

අදත්,

මාව අඬවන, මරවන,

ආයෙ ආයෙත් ජීවත් කරවන

වචන.....

තනියට.....

 

නුඹට ලියන

නුඹෙම ලඟ එක දවසක
ලඟින් ඉඳගෙන සවසක
දෑත් පටලා හීනෙක
ඇවිද යන්නට එනවද
මගේ මියැදුන ප්‍රේමෙට
පණ දුන්නු නුඹේ මදහස
මෙයින් මතු හැම දිනයක
මටම විතරක් දෙනවද

මගේ මතකෙට තදින් ගුලිකර මහවැලියටම දමාපන්

රුවන් පුරයක කිරුලු පලඳින රැජිණ නුඹමද කියාපන්
හිතේ පූදින ප්‍රේම සිතිවිලි මගෙම විතරද කියාපන්
එදා වගෙ අද ලඟන් හිඳගෙන උරතලේ හිස හොවාපන්
විඩෙන් විඩ නුඹ මගේ ගැන කියු පෙම් කවිය අද කියාපන්

නා දල්ලෙ රස තවම එහෙමද ආයෙමත් මට කියාපන්
එදා පුරහඳ තවම එහෙමම මගේ අහසට පායපන්
සුසිඳු ලැමැදේ හිස තියාගෙන මගෙම හිත අද සනසපන්
හෙමින් ඈතිට යන්න යන නුඹ මතක පොත මගෙ පුරවපන්

ලවන් සනසපු සුමුදු වදනින් මුමුණාපු කවි තෝරපන්
මුර කපොලු බිඳ හෙමි හෙමින් ලියු මතක පොත තුල හොවාපන්
අලුත් ලොව තුල කිරුලු පළඳින දිනයෙදිම හිත තද කරන්
මගේ මතකෙට තදින් ගුලිකර මහවැලියටම දමාපන්

වැස්ස

වැස්ස...

ඉවසපන් ඩිංගක්

අපි ගෙදර යනකන්...

ඉන්පස්සේ වැහැපන්

ඕනනම්...

ඇල වේලි උතුරන්න...

සදා මගෙම වෙනවද මගෙ පෙම්වන්තී

 

හෙටත් උදේ රන් හිරු රැස් පායද්දී
තුදුස් මසක් අප හමු වී ගත වෙද්දී
එදත් වගේ අත් පටලා ගෙන යද්දී
සදා මගෙම වෙනවද මගෙ පෙම්වන්තී