පණ පෙව්ව නුඹ....

මගේ කවි වලට නුඹ
පණ පෙව්ව ඇත්තමයි
මේ ලියන 'මගේ කවි'
සත්තකින් නුඹටමයි..!

එදා අපි පෙම්බැන්ද
කාලෙ කල කී දෙයින්
අද මගේ මතකයට
නැඟෙන දේ විතරමයි...

කඳුළු කැට අතරිනුත්
පෙනෙන පොඩි පිටු අතර
අමුනාපු වචන ටික
කවි වෙනව නිතැතින්ම...

ඒ කිලෙ නුඹ කිව්ව
පෙම් වදන් සිහිවෙද්දි
කඳුළු එනවා නෙතට
නවතන්න බැහැ මෙමට...

ඈත දුර ආකාසෙ
තරු අතර සැඟවෙච්චි
ඔයා එනකන් තාම
මම හිඳිනවා තනිව..

ඇස් අගිස් රිදෙනවා
සඳ නොමැති දා අහසේ
එලිය දුන් මගේ පුංචි
තරු කැටය සොයද්දිම...

යන්නටම ගිහින් නුඹ
යලිත් මට නොපෙනීම
අමාවක තමයි මට
දැන් ඉතින් හැමදාම...

කවි ලියන මතකයේ
තව ඇත්තේ පොඩ්ඩමයි
ඒ මතක මේ ලෙසට
පිටු පුරා ලිව්ව මං.....

ආදරේ ගැන ඔබට
කියන්නට හිටි කවිය
පණ පොවන්නට කලින්
නුඹ ගිහින් මම දාල....!