අන්නේකයි....!

ගියපු රැල්ලට..

බුදුනුත්...

කතා ඇහුවනම්...

පස්වග මහණුන්ගේ...

අද..

ගෞතම නෙවෙයි...

තාමත් සිද්ධාර්ථ...

නුඹට කී රහස

සඳ හැකිනම් කියාපන්

මං කීව රහස

සඳ එලිය විදියට ගිහින්

රහසින්ම ඇයට...

ඇය දන්නවා ඇයට වග...

පණිවිඩය..

ඒත් නෑසුනා සේ ඉඳීවි...

නමුත්, අසා ඉඳපන්

ඇගේ හදවත හෙමින් කොඳුරාවි

මා කී දෙයම රහසක් ලෙසට..

තද කර හිඳීවි හිතේම

ඒ අපූරු රහස

වචන....

වචන,

මිනිස්සු අඬවනව

ඒ වචනම

මිනිස්සු මරවනව

සමහර තැනක

මරව මරව ජීවත් කරවනව

ඒ වචන වලටම පුලුවන්

මැරෙන නොමැරෙන

ජීවිතයක් ජීවත් කරවන්න

අඬන මිනිස්සු හිනස්සන්න

එකම එක වචනයකින්

ජීවිතේම රිදවන්න

නොහිතාම කීවත්

සමහර කෙනෙක්ගෙ

හදවත පතුලේම රිද්දන

හරිම පුදුමයි මේ වචන

අදත්,

මාව අඬවන, මරවන,

ආයෙ ආයෙත් ජීවත් කරවන

වචන.....

තනියට.....

 

නුඹට ලියන

නුඹෙම ලඟ එක දවසක
ලඟින් ඉඳගෙන සවසක
දෑත් පටලා හීනෙක
ඇවිද යන්නට එනවද
මගේ මියැදුන ප්‍රේමෙට
පණ දුන්නු නුඹේ මදහස
මෙයින් මතු හැම දිනයක
මටම විතරක් දෙනවද

මගේ මතකෙට තදින් ගුලිකර මහවැලියටම දමාපන්

රුවන් පුරයක කිරුලු පලඳින රැජිණ නුඹමද කියාපන්
හිතේ පූදින ප්‍රේම සිතිවිලි මගෙම විතරද කියාපන්
එදා වගෙ අද ලඟන් හිඳගෙන උරතලේ හිස හොවාපන්
විඩෙන් විඩ නුඹ මගේ ගැන කියු පෙම් කවිය අද කියාපන්

නා දල්ලෙ රස තවම එහෙමද ආයෙමත් මට කියාපන්
එදා පුරහඳ තවම එහෙමම මගේ අහසට පායපන්
සුසිඳු ලැමැදේ හිස තියාගෙන මගෙම හිත අද සනසපන්
හෙමින් ඈතිට යන්න යන නුඹ මතක පොත මගෙ පුරවපන්

ලවන් සනසපු සුමුදු වදනින් මුමුණාපු කවි තෝරපන්
මුර කපොලු බිඳ හෙමි හෙමින් ලියු මතක පොත තුල හොවාපන්
අලුත් ලොව තුල කිරුලු පළඳින දිනයෙදිම හිත තද කරන්
මගේ මතකෙට තදින් ගුලිකර මහවැලියටම දමාපන්

වැස්ස

වැස්ස...

ඉවසපන් ඩිංගක්

අපි ගෙදර යනකන්...

ඉන්පස්සේ වැහැපන්

ඕනනම්...

ඇල වේලි උතුරන්න...

සදා මගෙම වෙනවද මගෙ පෙම්වන්තී

 

හෙටත් උදේ රන් හිරු රැස් පායද්දී
තුදුස් මසක් අප හමු වී ගත වෙද්දී
එදත් වගේ අත් පටලා ගෙන යද්දී
සදා මගෙම වෙනවද මගෙ පෙම්වන්තී

හැඟීමක්....

අප පෙර හමුවී ඇති බව

නුඹ මා  මා හමුවූ පසුව දැනෙන්නේ

මෙවන් වසන්තයක්, මෙවන් සෘතුවක්

ඒ දවස තිබුණා සේ

මෙය දෛවය දෝ, මෙය මාවත දෝ

දෙහදක් ඒක ලෙස යාවෙන්නේ

කුමක් කියන්නද

ඔබ මා පෙර දා  හමු වී ඇති බව

නුඹ මා හමුවූ පසුව දැනෙන්නේ

එය ප්‍රේමයම දැයි නොදනිමි....!

මගේ සිත් සයුරට නුඹේ ඔය බැල්ම...

අයිස් කැටයක් වගේ වැටුනට...

පාවෙන්නේ දියවෙන්නේ නැතිවම...

ගිලා බැස්ස හද පතුලටම...

හෙන දාර කලු ගලක් වගේම...

ගොඩ ගන්න ඕනම වුනත්...

බැරිව ලතැවෙන්නේ...

කරුමෙට...

මට කිමිදෙන්න බැරි නිසා...

මගේම හද පතුලට...

යන්න අවසර

බිඳුණු ප්‍රේමය නුඹගෙ මතකය

නිරන්තර මට වේදනා දෙන

හීන එක දෙක මුමුණාවි මට

නුඹ මගෙම බව සදාතනිකව

මිරිඟුවකි නුඹ නුඹම කී විට

කඳුලු නෙතු අග මිහිතලය සිඹ

තද කරන් හිත වේදනා දෙන

ඉතින් අවසරද යන්න මට දුර

ඉතින් අවසරද යන්න මට දුර

වැලලූ ආදරය

ඉඳහිට හොරෙන් මගෙ සවනට මුමුණාපූ

පෙම් කවි කොහිද මගෙ හදවත සනසාපූ

හිත්වල රැඳුනු ආදරයකි වලදාපූ

මේ ලොව විෂය අප දෙපසට ඇදදාපූ

නුඹටම.....

ඉමක් කොනක් නැති සංසාරේ
පෙර එක දිනයක අප හමු වී ඇති
කිසිවක් නොදොඩා නොම විමසා
අද අප හමු වූ ඔය නොතු මා නෙතු
පුරුදු ඇතැයි පෙර සංසාරේ
මා පමණක්ම ද දැන සිටියේ
නිසලව නිහඬව සිටි මාගේ සිත
අවදිව නුඹ ගැනමයි ඇසුවේ
මේ භවයේදිත් අහිමිව ගොස් අද
කඳුලුම පමණයි ඉතිරි කලේ
සිතින් දරාගෙන දුරින් බලාගෙන
සිටිමුත් මා සිත හැඬවූයේ
ප්‍රේමය දුරකය නුඹ නොදැනීමය
අවිවේකී සිත ලතැවූයේ

හිමි නොවන ප්‍රේමයක්...

නුඹේම ඇස් තාම

මගේම හිත අස්සෙ

නුඹ දන්නව මගෙ හිත ගැන

තාමත් නිහඬ උනාට

නුඹම කියද්දි නුඹේ හිත

වෙනකෙකු ලඟ බව

මම කොහොමද බිඳින්නෙ

නුඹේ පෙම

හිඳිමි නිහඬව

දුරින් හිඳගෙන

හිමිවේය පතාගෙන

හිමි නොවන ප්‍රේමයක්...

From the bottom of my heart

The days I saw you

The days I wished you well

The days I looked for you

The days I looked at you

Above all...

Just the day you looked at me

Remains as an immortal memory.

Sometimes...

Everything will end

As a memory...

Only in me...

Still all this...

Hiding in myself...

But, looking at me, you know...

A hidden love, in the bottom of my heart...

WHICH I will never get...

So I wish...

Have a wonderful life..

I will be watching, from far away...

Bearing a hurtful love...

in the bottom of my heart...

ඒක බිළිඳු ප්‍රේමයක්...

සෙව්වේම හැඩ හදවතක

දුටුවේම නුඹව එහෙම

කතා කෙරුවේම නුඹගෙ, 

ඇස්.... 

නමුදු ...

අයිති උනේම නුඹ, ඔහුට...

පැතුවේම හිඳින්නට, ලඟම...

ප්‍රේමයක් බිඳින්නට...

නොදුන්නේම හිත, මගෙම...

නොපෙනෙන්න යවා දුරකට...

නුඹගෙ මයාකාර ඇස්...

ඉතින්... ඉවසමි... හිඳිමි... වැලපෙමි... 

රහසේම...

වලදානු නොහැකිව...

බිළිඳු ප්‍රේමයක්...